Vooruitblik op het seizoen 2025 van Itzel Marie Diaz

"Een seizoen in een handomdraai"

Dit jaar werd gekenmerkt door drie belangrijke mijlpalen: een lange klusperiode (begonnen in de winter) van bijna zes maanden, twee wedstrijden met start in Douarnenez en vervolgens de hervatting van de herfsttraining met het oog op een veel ambitieuzer seizoen in 2026.

Het winterproject: Kairos zes maanden in de watten leggen

Toen ik aan het eind van het vorige seizoen mijn boot uit het water haalde, keek hij me aan alsof hij wilde zeggen: "Jij zult me ​​weer wat op moeten lappen!" En hij had gelijk... Als het doel van het jaar 2024 was om ervaring op te doen op zee, was het doel van het jaar 2025 juist om mijn zeilboot betrouwbaarder te maken. Nadat ik hem race na race flink op de proef had gesteld, wilde ik hem een ​​opknapbeurt geven. Omdat hij het waard is! Het duurde zes maanden om alles weer netjes te krijgen.

 

Ik startte in november 2024. Ik haalde de mast van de boot die ik vervolgens voor de winter in een loods zette. Ik haalde het hele ding uit elkaar, stripte het kaal om vanaf nul te kunnen beginnen. Eerste stap: veiligheid. Ik verving de mastkabels om onaangename verrassingen tijdens de race te voorkomen.

Vervolgens is er nog de elektriciteit. Mijn oude systeem had me al een paar keer volledig in de steek gelaten - geen GPS, geen radio, geen navigatielichten. Drie dagen lang heb ik met mijn hoofd op de bodem van de boot gelegen, kabels doorgesneden, gelast en een elektrisch paneel en nieuwe zonnepanelen geïnstalleerd om de autonomie te vergroten.

Ook de zeilen moesten aangepakt worden: tijdens een storm tijdens mijn laatste solorace in 2024 scheurde mijn grootzeil. Ik had het geluk mee te mogen helpen met de fabricage van een nieuwe, waardoor ik een reportage kon maken voor Voiles et Voiliers en deze ambachtelijke knowhow van dichtbij kon ontdekken.

 

Maar wat mij het meeste bezighield tijdens de lange winteravonden en weekenden was zonder twijfel... schuren. Met een masker op, handschoenen aan en gewapend met mijn schuurmachine (die me gelukkig niet in de steek liet) schuurde ik elke hoek van het schip: romp, dek, boeg. Een vreemd tijdverdrijf, zou je kunnen zeggen, maar wel een die essentieel is om nieuw leven te blazen in een boot die dit jaar zijn 20e verjaardag viert.

Op het dek heb ik de antislipverf opnieuw aangebracht, omdat deze meer glad dan nuttig was geworden. Op de romp (de onderkant van de boot) heb ik een nieuwe aangroeiwerende verf aangebracht, die voorkomt dat algen zich vasthechten aan de romp en waardoor Kaïros sneller kan varen.

 

Tot slot de decoratie. Het verwijderen van de oude stickers van de romp, waarvan sommige er al meer dan vijftien jaar zaten en door de zon waren verbrand, was een echte uitdaging. Het kostte veel moeite om Kaïros bij Decosail te krijgen, een bedrijf in Lorient dat gespecialiseerd is in het decoreren van raceboten.

 

Vandaag vaart mijn trouwe metgezel in de kleuren van Verslaggevers zonder Grenzen en prijkt het Opinel-logo trots op de romp.

Januari: ontmoeting met Opinel

 

In januari, midden in dit project, had ik het genoegen om naar Chambéry te gaan om een samenvatting van mijn seizoen 2024 te presenteren aan alle medewerkers van Opinel. Het was een van de hoogtepunten van het jaar voor mij: jullie glimlach, vragen en aanmoedigingen hielpen me door de maanden werk die volgden!

 

De volgende dag vertrok ik al naar een andere wereld: twee weken verslag doen in Syrië. Naast dit geweldige project werk ik namelijk nog steeds als journalist. Van een ijskoude hangar naar een journalistieke functie aan de andere kant van de wereld lijkt misschien een grote stap. Maar het is juist deze diversiteit die me drijft en me de impuls geeft om mijn twee passies tegelijkertijd na te streven.

Winkelen: de draad weer oppakken

Na zes maanden intensieve hervorming, keerde Kaïros in april eindelijk terug naar zijn element: de zee.

Met een opgeknapte boot en gloednieuwe zeilen deed ik in juni weer solo mee aan de MAP Trophy. Het was voor mij een bijzondere ervaring om de intimiteit van Kairos te voelen, ook al had ik het gevoel dat ik minder had getraind dan de andere deelnemers. Het maakte niet uit: het belangrijkste was om de machine weer aan de praat te krijgen en ervaring op te doen.

Toen kwam de Mini Fastnet, ook in juni. Een wedstrijd met twee bemanningsleden, die tot op de dag van vandaag mijn mooiste regatta is sinds de start van dit project. Voor dit avontuur vroeg ik Louis om mee te doen, een vriend en eigenaar van een Mini zoals de mijne. De ideale gelegenheid om onze manoeuvres, onze leefwijze aan boord en onze aanpassingsmethoden te bespreken. De perfecte weersomstandigheden hielden ons in de wedstrijd, zelfs tegen de nieuwere boten.

Maar naast het resultaat zijn het vooral de onvergetelijke beelden die mij nog lang bijblijven: nachten vol sterren, heldere manen, vluchten van majestueuze vogels, de adembenemende Engelse en Ierse kusten... en ten slotte de legendarische Fastnet-vuurtoren, die aan de rand van Ierland staat. Deze magische momenten herinnerden me aan de betekenis van al die maanden sleutelen aan mijn boot, vaak in de regen en de kou.

Herfst: vooruitblik op 2026

Nu komt de herfst eraan met een duidelijk doel: voorbereiden op de SAS – Les Sables / Les Açores / Les Sables. Een solorace van 2600 zeemijl staat gepland voor juli volgend jaar. Het wordt mijn eerste echte kennismaking met de open zee.

De Golf van Biskaje, Kaap Finisterre, de Azoren... allemaal namen waar mijn hart sneller van gaat kloppen. Natuurlijk zijn er wel wat zenuwen. Maar ik ben vooral heel enthousiast: ik wil Kaïros testen, ik wil mezelf testen en ik wil uiteindelijk alles wat ik heb geleerd in de praktijk brengen.

Opinel, bedankt voor jullie steun: als ik jullie logo op Kaïros zie, dan doet me dit er voortdurend aan denken dat ik er niet alleen voor sta in dit avontuur.